Mag het wat zachter ajb ?

Ik lijd aan hyperacusis, overgevoeligheid voor geluid, een vorm van gehoorschade. Het betekent dat normale geluiden pijn doen aan je oren. In mijn geval komt daar nog een constante ruis bovenop. En hoe tegenstrijdig het ook klinkt; door de hyperacusis doen gewone geluiden me pijn maar ik versta mijn medemens niet goed. Vervelend om steeds te moeten vragen: ‘wat zeg je?’. Een hoorapparaat is geen optie want dan komt alles nog harder binnen.

Waar ik mijn akoestisch trauma heb opgelopen ? Geen idee.  Een te luide koptelefoon tijdens mijn radiojaren? Misschien. Ouder worden? Speelt ongetwijfeld mee. Een te luide wereld? Voor mij stilaan wel.

Hoe dan ook; mijn hyperacusis is blijvend en hindert me èlke dag. Als treinreiziger word ik elke dag geconfronteerd met venijnig sissende treinen, conducteurs die denken dat ze een voetbalmatch aan het fluiten zijn en slechte luidsprekers op het perron. Om nog te zwijgen van de decibels van medereizigers. Laatst zat er een groep Nederlandse sportlui (kon ik opmaken uit hun conversatie) zo luid te praten en te lachen dat ik vriendelijk ben gaan vragen of het zachter kon. Ik zei dat ik tinnitus had want die term kennen de meesten intussen, hyperacusis niet. Ze waren zo lief om te ‘dimmen’.

Ook in het dagelijkse leven ben ik altijd op mijn hoede: de sirene van een ziekenwagen, drilboren en slijpschijven op straat, toeters, brommers, roepende kinderen en jongeren, blaffende honden, de koffiemachine op café, rinkelende kopjes en bordjes, een blikje drank dat opengetrokken wordt, het gierende geluid van de tram die net voor mijn woning een bocht maakt, iemand die vlakbij ineens hoest of niest, applaus na een voorstelling, applaus tijdens de plenaire zitting in het parlement…het is een hel voor mijn oren !

Een bekende radiopresentator is omwille van zijn hyperacusis verhuisd naar het platteland, las ik in de krant. Ik begrijp de man volledig, trop is te veel. Naar het schijnt zingen de vogels in de stad tegenwoordig zelfs luider en hoger, want om een partner aan te trekken moeten ze over het stadsgeluid heen raken.

Ik wens niemand hyperacusis toe, vandaar dat ik toch even een braakbal wil opwerpen in verband met een aantal voorstellingen die ik de afgelopen maanden bijwoonde.

Er was de geinspireerde dansvoorstelling van Jan Martens waar ik meer dan een uur met vingers in de oren zat omdat ik mijn oordopjes vergeten was. Onverantwoord luid, ik vraag me af hoeveel toeschouwers daar gehoorschade hebben opgelopen.

Er was de indrukwekkende theatervoorstelling van Ivo Van Hove & Comédie Française waar ik gelukkig mijn op maat gemaakte oordopjes droeg maar waar ik toeschouwers rondom mij met de vingers in de oren zag zitten. Het spektakel begon al met een oorverdovende stoomfluit vooraan op het podium. Blij dat ik niet op de eerste rij zat !

Er was de jaarlijkse, prachtige show van de Antwerpse Modeacademie met luide, luide muziek. Dankzij mijn geluidsapp ‘SafeNoise’ merkte ik het van bij de eerste klanken. Mijn gast was dan ook heel blij dat ik voor haar een extra paar oordopjes tevoorschijn haalde.

Ik weet wel dat de meeste voorstellingen en evenementen rekening houden met de opgelegde geluidsnormen maar 1! voorstelling die over de schreef gaat, kan blijvende gehoorschade veroorzaken. Bij 100 dB kan al gehoorschade optreden na een kwartier.

Charlie Van Leuffel, schepen voor evenementen van het district Antwerpen lijdt zelf aan tinnitus en is dus erg begaan met de problematiek. Ze heeft de stad dan ook gevraagd om een aantal geluidsmeters aan te kopen die uitgeleend kunnen worden voor evenementen. Goed initiatief, Charlie! Ik mag hopen dat ook theaterdirecteurs en regisseurs er gebruik van maken. Een gezond gehoor is onbetaalbaar.